Nakon
prolaska kroz pakao albanskih planina srpska vojska i deo civila, u
katastrofalno teškom stanju, mesecima su 1915. godine čekali da im pomognu
saveznici, pre svih Francuska i Engleska.
Pašić i regent Aleksandar su pisali pisma, molili, bez uspeha. Dnevno je na močvarnom tlu Albanije umiralo u proseku
300 Srba. Francuzi i Britanci nisu hteli da pošalju lađe i evakuišu Srbe
kojima je, na sve muke, pretilo približavanje neprijateljske vojske.
I
onda se događa onaj istorijski čin ruskog
cara Nikolaja Drugog Romanova; on upućuje ultimatum
Francuskoj i Engleskoj u kojem kaže, parafraziram, ako ne pomognete
Srbima Rusija će napustiti Savez, izaći iz
rata i potpisati separatni mir sa Nemačkom. Tek nakon toga Francuzi
su poslali svoje lađe. U međuvremenu na albanskoj obali umrlo je više od 40.000 Srba...
Komandant
združenih snaga Solunskog fronta, francuski general, Franše d'Epere donosi
1918. godine odluku da bitka započne probojem oporavljenih srpskih snaga.
Francuski general šalje srpske divizije u
ralje neprijatelju bez i najmanje zaštite bočnih delova. Srbi su jurišali i
ginuli, dok su "saveznici" na čelu sa francuskom komandom, čekali
ishod partije u kojoj ništa nisu rizikovali. Osim Srba. Srbi su
uspeli, ali uz još jednu strašnu cenu.
Nakon
rata Vlada Francuske ispostavila je Vladi
Srbije račun za svu vojnu i drugu pomoć u Prvom svetskom ratu. Do
poslednje čarape. Kao da su bili neprijatelji, a ne saveznici. Srbija je
podigla kredit da bi platila "dug"
Francuskoj.
No comments:
Post a Comment